- zail
- sif. <ər.> klas. Daimi olmayan, müvəqqəti, fani, keçici, puç. Zail etmək (eyləmək) – puç etmək, yox etmək, məhv etmək, heçə çıxarmaq. Nə gözəldir sənin şirin sözlərin; Zail etdi məni ala gözlərin. Qur.. Zakirəm, eylədin əqlimi zail; Olmaz belə surət, belə şəmail. . . Q. Z.. Gərdənə yaraşır qızıl hamayıl; Görənin ağlını edibdi zayıl. . . A. Ə.. Vaiz demə kim, zail edər əqli ziyalə; Badə gətirər mərdümi-huşyarı kəmalə. S. Ə. Ş.. Zail olmaq – keçmək, yox olmaq. Heyhat ki, tədbir ola bu xanəxərabə; Zail olub əqli. M. Ə. S.. Vaxtı ilə <Ceyranın> üzündə gördüyüm solğun məhzunluq büsbütün zail olmuşdu. S. H.. Lakin şəhərə düşən birinci bombadan o diksinincə, elə bil, dərhal aradan bu illər qalxıb zail oldu. Ə. Ə..
Azərbaycan dilinin izahlı lüğəti. 2009.